Jaskra – czynniki ryzyka

Główną przyczyną zaniku nerwu wzrokowego w jaskrze jest podwyższone ciśnienie w gałce ocznej. Jednak u co piątego chorego na jaskrę, ciśnienie w gałce ocznej mieści się w granicach tzw. normy tj. 10-21mmHg. U tych chorych główną przyczyną jaskry jest zbyt mała ilość krwi dochodząca do nerwu wzrokowego, najczęściej z powodu miażdżycy lub skurczu naczyń.

Jaskra najczęściej rozwija się u osób powyżej 40 r.ż. oraz u osób, których najbliżsi krewni chorują na jaskrę. Bardziej zagrożone chorobą są również osoby, u których występują takie objawy:

• krótkowzroczność,
• cienka rogówka,
• nadciśnienie tętnicze lub zbyt niskie ciśnienie krwi,
• cukrzyca,
• skłonność do marznięcia rąk i stóp,
• migrena.

Pacjenci, u których występuje więcej niż jeden podany wyżej czynnik, są pacjentami z grupy ryzyka i powinni zgłosić się na badania w kierunku ewentualnego wczesnego wykrycia choroby.

Wszystkie metody terapii jaskry mają na celu zahamowanie postępu choroby lub jej maksymalne spowolnienie, do tego stopnia, aby chory do końca życia zachował użyteczne widzenie, bez pogorszenia jakości swego życia. 

Podwyższone ciśnienie wewnątrzgałkowe oraz dodatni wywiad rodzinny stanowią główne czynniki ryzyka wystąpienia i rozwoju choroby. Istnieją również naczyniowe czynniki ryzyka rozwoju jaskry, takie jak: nadciśnienie tętnicze, cukrzyca, migrenowe bóle głowy, nocne spadki ciśnienia tętniczego oraz niskie rozkurczowe ciśnienie perfuzji (różnica między ciśnieniem rozkurczowym krwi a ciśnieniem wewnątrzgałkowym). Na uszkodzenie jaskrowe są również bardziej podatne oczy krótkowzroczne. Nadal głównym czynnikiem ryzyka wystąpienia i progresji choroby pozostaje ciśnienie wewnątrzgałkowe. Choć jaskra może się rozwinąć przy każdym poziomie ciśnienia wewnątrzgałkowego, nawet niskim, to jego poziom oraz dobowe wahania pozostają podstawowymi czynnikami postępującego zaniku nerwu wzrokowego. Dlatego głównym celem leczenia jaskry jest obniżenie ciśnienia wewnątrzgałkowego. Docelowa wartość ciśnienia – indywidualna dla każdego pacjenta – to taka, której nie towarzyszy rozwój choroby.